Niektórym ludziom bardzo na rękę jest zapomnieć.

Gdzieś w lesie jest zapomniana, zarośnięta chaszczami chatka, w której można na chwilę odpocząć i z dala od spojrzeń wypłakać się. Zrzucić z siebie pozory obojętności i siły, bezsilność bycia weekendowym ojcem, niemożność porozumienia się z partnerką, ani też z rodzicami - zorganizowanym, bezdyskusyjnym ojcem, Günterem i matką. Tak robi Marko, jeden z synów poszukujących zaginionej właśnie matki. Kiedy ją spotyka - uśmiechniętą, wcale nie na jego widok (spodziewa się drugiego syna, Jakoba), wie, że  Gitte wcale nie ma zamiaru wrócić. Ale czy to spotkanie w ogóle miało miejsce, może to tylko działanie wyobraźni spowodowane bólem nogi i ciemnością lasu? Chociaż rano są ślady jakiegoś ogniska. Gdy zabiera go policyjny śmigłowiec (w nocy zwichnął nogę), a poszukiwania wciąż trwają, on przez okno gestem dłoni, trochę się tego wstydząc, żegna się nią, ukrytą w gęstwinie.
Po roku, w Boże Narodzenie zjawia się ze swoją rodziną (zdążył pogodzić się z żoną, z którą ma kilkuletniego syna) w domu, gdzie się wychował, przez Skype'a łączy się z bratem, który przez ten czas wyemigrował wraz z dziewczyną i jedynie ojciec, mąż zaginionej, zadaje rozpaczliwe pytanie:
Może powinniśmy o tym zapomnieć?
Jemu tak by było najwygodniej, już dwa lata przed zaginięciem Gitte, związał się z młodszą o jakieś 20 lat Susanne, jak mówił przed rokiem (również w rozpaczy), próbując usprawiedliwić małżeńską zdradę:
Spróbuj postawić się w mojej sytuacji!
Reżyser Hans-Christian Schmid już na początku filmu stawia pytanie retoryczne, bo tytuł filmu DOM NA WEEKEND brzmi w oryginale WAS BLEIBT, co, jakby nie patrzeć, po polsku znaczy CO ZOSTANIE.
Wszyscy bowiem w rodzinie od 30 lat żyli choroby matki. A ona wbrew światu, odstawiwszy leki, okazała się najbardziej zdrowa z całej rodziny (pomijając wnuka, Zowiego), zwracając im wszystkim wolność. Wcześniej zostawiając im ulubiony rodzinny placek.

Gdy zobaczyłem ten tytuł w czołówce, mimo iż nie znam prawie niemieckiego, absolutnie mi to nie pasowało i wiedziałem, że nie mogę być ukierunkowany polskim tłumaczeniem.
"Brawa" dla tej osoby, która tak przetłumaczyła tytuł, że ze względu na niego przyjdzie o ileś mniej osób, niż gdyby został zachowany oryginalny! K... !
Podczas, gdy ten cichy dramat wart jest obejrzenia. Może w nas samych też jest ileś kłamstw i niedomówień?